Bezoek uit Nederland!
27 Oktober 2014 | Indonesië, Jogjakarta
Ik ben bijna op de helft!! Wat gaat de tijd toch snel. Deze week heb ik zo veel leuke dingen gedaan dat ik in mijn agenda moet kijken wat ik welke dag heb gedaan. Eigenlijk sowieso om te kijken welke dag het is hihi.
Ik ga beginnen met vrijdag 17 oktober dat was namelijk dat dag waarop de ouders van Merel in Yogyakarta aankwamen. Nadat we hadden uitgeslapen ( donderdag was Floor jarig, wat natuurlijk tot in de late uurtjes gevierd moest worden), was het tijd om met ballonnen op de scooter naar het ibis hotel te gaan. We hebben ons verstopt en de ouders van Merel verrast toen ze binnenkwamen. Ik had de ouders van Merel ( Rijk en Jacqueline) pas 1 keer gezien, maar het voelt erg vertrouwt dat ze er zijn. We namen ze mee naar Malioboro om iets te eten, helaas was het niet zo lekker waardoor we uiteindelijk bij de Mac Donalds zaten. Hihi dan woon je bijna 2 maanden in een stad en weet je niet eens een lekker restaurant uit te kiezen.
Zaterdag was en een programma voor ons opgesteld. ICCIP, dit programma is er om ons meer te leren over de Indonesische cultuur. De eerste bijeenkomst stond in het teken van geloof. Het was te vergelijken met een les wereldburgerschap waarbij ideeën en verschillen over Nederland, Indonesië en Japan werden uitgewissel. ( Naast ons waren en een aantal indo’s en 2 Japanse meisjes). Vervolgens gingen we met z’n alle in een bus om een Islamitische school te bezoeken. Wij hebben het zo slecht nog niet op school. De school is verdeeld in een meisjes en een jongens school, ze hebben lesdagen van half 4 in de ochtend tot 10 uur in de avond en mogen 1 maand per jaar naar huis om hun familie te zien. De dag werd afgesloten bij een kerk, die zich bevond in een hindoeïstische tempel.
Zondag heb ik weer op een fiets gezeten, wat was dat raar!! Ik wist bijna niet meer hoe het moest, maar het was erg leuk om weer een keer te doen. Je had alle tijd om rond te kijken en foto’s te maken. Naast dat het mooi was, was het ook erg gezellig. Niet alleen de ouders van Merel, Merel en ik maar ook Samantha was mee op de fiets. Het was wel een beetje warm en niet zweten was onmogelijk, maar dat was het helemaal waard. Vervolgens gingen we naar de Prambanan, waar je moet uit kijken voor de paraplu maffia. Dit zal ik later uitleggen. De Prambanan was erg mooi, we hadden al eerder tempels bezocht, maar deze waren een stuk groter. Het nadeel was dat er ook veel mensen waren. Op ons gemak hebben we rond gelopen en vele foto’s gemaakt. Bij de ingang van het park staan mannetjes paraplu’s te verkopen. Rijk en Jacqueline kochten er allebei een. Het koste volgens mij 10.000 roepia per paraplu, dat is omgerekend 80 cent ofzo. Bij het verlaten van het park werd gevraag de paraplu terug te geven. Rijk wilde dit niet, hij wilde hem bij de borobudur weer gebruiken en kreeg daardoor bijna ruzie met deze man hihi. Het bleek dat je de paraplu niet kocht, maar leende. Vandaar de paraplu mafia.
Elke dinsdag en woensdag lopen merel en ik stage op de Tumbuh. Vorige week zijn we begonnen met pauzespellen. Dit was een vraag van de school aan ons, omdat de kinderen altijd rondrennen over de gangen en er niet echt gespeeld wordt. Het eerste spel dat we hebben aangeboden was Chinese muur. Een simpel overloopspel dat met veel kinderen te spelen is. De kinderen vinden het super leuk en zijn erg enthousiast. De lachende gezichtjes van die kinderen is zo mooi om te zien! Naast de spellen zijn we bezig met ons onderzoek. We proberen het klassenmanagement te verbeteren door tips en handvatten te bieden aan de leerkrachten. Woensdag was merel helaas ziek en luuk op vakantie waardoor ik een dagje alleen was op stage. Alleen op stage betekende ook alleen op de scooter. Dat is niet zo erg, maar de gene die mij een beetje kennen weten dat mijn richtingsgevoel niet zo goed is en het onthouden van de weg erg lastig is. Ik kan heel trots vertellen dat ik het zonder verkeerd rijden op stage ben aangekomen en met verkeerd rijden, maar de weg weer vinden ( zonder navigatie) de weg terug heb gereden! Hier moet ik wel bijzeggen met dank aan merel want ze bedenkt liedjes waardoor ik de weg onthoud en wordt het navigatiestemmetje in mijn hoofd. Dankjewel lieve Merel!
Woensdag avond hebben we met alle meiden en de ouders van merel bij via via gegeten. Een erg lekker restaurant op de Prawirotaman. De Prawirotaman is een Europese straat met allemaal restaurantjes. Tijdens het eten kwam ik er achter dat we de volgende dag om kwart voor 7 werden de opgehaald, dus dat werd op tijd naar bed!
Rond kwart over 7 werden we opgehaald ( dat is dus een half uur later dan gepland) met een busje om naar het Dijeng plateau en de borobudur te gaan. Gelukkig hadden ze ons niet verteld dat de reis er naar toe 4 uur duurde, waarvan 3 over hobbelende bergwegen want dat had ik er vast tegenop gezien. Nu wist ik het niet en heb ik maar genoten van het uitzicht, want alle mooie plaatjes over Indonesië zie je op deze manier wel. Door de hobbelende weg en de snelheid van de auto kun je er alleen geen foto’s van maken. Mooie foto’s hebben we wel kunnen maken bij het driekleuren meer. Het waren er door het lage water maar 2, maar toch was het erg mooi om te zien. Grappige foto’s hebben we gemaakt bij een warm water bron met zwavelgassen. En natuurlijk foto’s bij de borobudur. Hetgene wat je gezien moet hebben als je naar Java gaat. Heel veel foto’s dus ;) Gelukkig dat we morgen met banden door het water gaan waardoor we geen foto’s kunnen maken. Naast met banden door de grot mochten we van een 10 meter hoge rots springen. Dat was wel gaaf om te doen!
Een erg drukke week dus, tijd om op zaterdag een beetje te niksen, lessen voor te bereiden en wat voor het onderzoek te doen. Want dat moet natuurlijk ook gewoon gedaan worden.
Vandaag ben ik naar een 3D museum geweest. Door op een bepaalde manier foto’s te maken leken 2D foto’s 3D foto’s te worden, erg grappig. Vervolgens naar de film geweest en de avond afgesloten door te skypen met marco, astrid en Chantal. Ik had beloofd ze te noemen in mijn blog dus dat heb ik bij deze gedaan.
Ohja ik kan ook nog vertellen dat we een huisdier in de kamer hebben. Een schattige baby tjik tjak. Dit is een soort salamander die je hier erg veel ziet. Bijzonder aan deze dieren is dat ze hun staart verliezen als je ze aanraakt. Dit ben ik eigenlijk niet van plan en vangen lijkt me ook wat spannend dus ik hoop dat hij de weg naar buiten weer vinden voordat hij groot wordt. Een volwassen tjik tjak vind ik dan weer een iets minder leuk huisdier, vooral als hij geluid gaat maken.
Tot een volgende keer
Liefs Judith
Ik ga beginnen met vrijdag 17 oktober dat was namelijk dat dag waarop de ouders van Merel in Yogyakarta aankwamen. Nadat we hadden uitgeslapen ( donderdag was Floor jarig, wat natuurlijk tot in de late uurtjes gevierd moest worden), was het tijd om met ballonnen op de scooter naar het ibis hotel te gaan. We hebben ons verstopt en de ouders van Merel verrast toen ze binnenkwamen. Ik had de ouders van Merel ( Rijk en Jacqueline) pas 1 keer gezien, maar het voelt erg vertrouwt dat ze er zijn. We namen ze mee naar Malioboro om iets te eten, helaas was het niet zo lekker waardoor we uiteindelijk bij de Mac Donalds zaten. Hihi dan woon je bijna 2 maanden in een stad en weet je niet eens een lekker restaurant uit te kiezen.
Zaterdag was en een programma voor ons opgesteld. ICCIP, dit programma is er om ons meer te leren over de Indonesische cultuur. De eerste bijeenkomst stond in het teken van geloof. Het was te vergelijken met een les wereldburgerschap waarbij ideeën en verschillen over Nederland, Indonesië en Japan werden uitgewissel. ( Naast ons waren en een aantal indo’s en 2 Japanse meisjes). Vervolgens gingen we met z’n alle in een bus om een Islamitische school te bezoeken. Wij hebben het zo slecht nog niet op school. De school is verdeeld in een meisjes en een jongens school, ze hebben lesdagen van half 4 in de ochtend tot 10 uur in de avond en mogen 1 maand per jaar naar huis om hun familie te zien. De dag werd afgesloten bij een kerk, die zich bevond in een hindoeïstische tempel.
Zondag heb ik weer op een fiets gezeten, wat was dat raar!! Ik wist bijna niet meer hoe het moest, maar het was erg leuk om weer een keer te doen. Je had alle tijd om rond te kijken en foto’s te maken. Naast dat het mooi was, was het ook erg gezellig. Niet alleen de ouders van Merel, Merel en ik maar ook Samantha was mee op de fiets. Het was wel een beetje warm en niet zweten was onmogelijk, maar dat was het helemaal waard. Vervolgens gingen we naar de Prambanan, waar je moet uit kijken voor de paraplu maffia. Dit zal ik later uitleggen. De Prambanan was erg mooi, we hadden al eerder tempels bezocht, maar deze waren een stuk groter. Het nadeel was dat er ook veel mensen waren. Op ons gemak hebben we rond gelopen en vele foto’s gemaakt. Bij de ingang van het park staan mannetjes paraplu’s te verkopen. Rijk en Jacqueline kochten er allebei een. Het koste volgens mij 10.000 roepia per paraplu, dat is omgerekend 80 cent ofzo. Bij het verlaten van het park werd gevraag de paraplu terug te geven. Rijk wilde dit niet, hij wilde hem bij de borobudur weer gebruiken en kreeg daardoor bijna ruzie met deze man hihi. Het bleek dat je de paraplu niet kocht, maar leende. Vandaar de paraplu mafia.
Elke dinsdag en woensdag lopen merel en ik stage op de Tumbuh. Vorige week zijn we begonnen met pauzespellen. Dit was een vraag van de school aan ons, omdat de kinderen altijd rondrennen over de gangen en er niet echt gespeeld wordt. Het eerste spel dat we hebben aangeboden was Chinese muur. Een simpel overloopspel dat met veel kinderen te spelen is. De kinderen vinden het super leuk en zijn erg enthousiast. De lachende gezichtjes van die kinderen is zo mooi om te zien! Naast de spellen zijn we bezig met ons onderzoek. We proberen het klassenmanagement te verbeteren door tips en handvatten te bieden aan de leerkrachten. Woensdag was merel helaas ziek en luuk op vakantie waardoor ik een dagje alleen was op stage. Alleen op stage betekende ook alleen op de scooter. Dat is niet zo erg, maar de gene die mij een beetje kennen weten dat mijn richtingsgevoel niet zo goed is en het onthouden van de weg erg lastig is. Ik kan heel trots vertellen dat ik het zonder verkeerd rijden op stage ben aangekomen en met verkeerd rijden, maar de weg weer vinden ( zonder navigatie) de weg terug heb gereden! Hier moet ik wel bijzeggen met dank aan merel want ze bedenkt liedjes waardoor ik de weg onthoud en wordt het navigatiestemmetje in mijn hoofd. Dankjewel lieve Merel!
Woensdag avond hebben we met alle meiden en de ouders van merel bij via via gegeten. Een erg lekker restaurant op de Prawirotaman. De Prawirotaman is een Europese straat met allemaal restaurantjes. Tijdens het eten kwam ik er achter dat we de volgende dag om kwart voor 7 werden de opgehaald, dus dat werd op tijd naar bed!
Rond kwart over 7 werden we opgehaald ( dat is dus een half uur later dan gepland) met een busje om naar het Dijeng plateau en de borobudur te gaan. Gelukkig hadden ze ons niet verteld dat de reis er naar toe 4 uur duurde, waarvan 3 over hobbelende bergwegen want dat had ik er vast tegenop gezien. Nu wist ik het niet en heb ik maar genoten van het uitzicht, want alle mooie plaatjes over Indonesië zie je op deze manier wel. Door de hobbelende weg en de snelheid van de auto kun je er alleen geen foto’s van maken. Mooie foto’s hebben we wel kunnen maken bij het driekleuren meer. Het waren er door het lage water maar 2, maar toch was het erg mooi om te zien. Grappige foto’s hebben we gemaakt bij een warm water bron met zwavelgassen. En natuurlijk foto’s bij de borobudur. Hetgene wat je gezien moet hebben als je naar Java gaat. Heel veel foto’s dus ;) Gelukkig dat we morgen met banden door het water gaan waardoor we geen foto’s kunnen maken. Naast met banden door de grot mochten we van een 10 meter hoge rots springen. Dat was wel gaaf om te doen!
Een erg drukke week dus, tijd om op zaterdag een beetje te niksen, lessen voor te bereiden en wat voor het onderzoek te doen. Want dat moet natuurlijk ook gewoon gedaan worden.
Vandaag ben ik naar een 3D museum geweest. Door op een bepaalde manier foto’s te maken leken 2D foto’s 3D foto’s te worden, erg grappig. Vervolgens naar de film geweest en de avond afgesloten door te skypen met marco, astrid en Chantal. Ik had beloofd ze te noemen in mijn blog dus dat heb ik bij deze gedaan.
Ohja ik kan ook nog vertellen dat we een huisdier in de kamer hebben. Een schattige baby tjik tjak. Dit is een soort salamander die je hier erg veel ziet. Bijzonder aan deze dieren is dat ze hun staart verliezen als je ze aanraakt. Dit ben ik eigenlijk niet van plan en vangen lijkt me ook wat spannend dus ik hoop dat hij de weg naar buiten weer vinden voordat hij groot wordt. Een volwassen tjik tjak vind ik dan weer een iets minder leuk huisdier, vooral als hij geluid gaat maken.
Tot een volgende keer
Liefs Judith
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
